دو قدم تا بهار

نهمین روز فروردین نود و نه است و به عکس همیشه که خیال میکردم این همنشینی و تکرر اعداد زیبا و چشم نواز و نشانه گونه است و خوش یمن، حالا حالم از دیدن این دو تا نه کنار هم بهم میخوردسالی که با سایه کرونا دو قدم تا بهار...ادامه مطلب

گاهی انقدر دنبالت میگردم که خودم گم میشم

گاهی انقدر همه چی رو زیر و رو میکنم به امید پیدا کردن حتی کوچکترین نشونه ها از تو که یادم میرم کی هستم و کجام و اصلا از اول پی چی بودم

اردیبهشت نزدیکه و هیچ دردی بدتر از این نیست که گمت کرده باشم و نه بدونم و نه بتونم که پیدات کنم وقتی هیچ نشونه ای ازت نیست جز همین بهارانه هایی که حتی از لمس کردن اونهام محرومم امسال

اردیبهشت نزدیکه، قایم موشک بسه

ما دیگه بزرگ شدیم

ما دیگه خیلی پیر شدیم...

البته اگه هنوز مایی مونده باشه

دو قدم تا بهار...

روز پنجم بهار استکرکره ی سال جدید را بالا داده ام، پشت میز کارم نشسته ام و گفته ام اولین حرکت جدی سال جدید باید نوشتن اینجا باشداینجا مامن من است و حکم گنجه ام را دارد از آن گنجه های شبیه آنکه توی پست دو قدم تا بهار...ادامه مطلب

زیاد که نه، اما اتفاق افتاده که بیایم اینجا چیزهایی بنویسم تا ظهر نگهشان دارم وسط شلوغی های اتاقم گاهی بهشان سر بزنم و نهایتا آخر وقت پاکشان کنم و بروم.کم حرف شده ام و این کم حرفی به اینجا هم سرایت کر دو قدم تا بهار...ادامه مطلب

حرف میزنی، نمی شنوم

بس که محو چشمهایی هستم که دارند توی صورتم می خندند، بس که محو دستهایی هستم که برای لحظاتی توی دستهایم آرام گرفته اند، بس که محو شانه هایی هستم که یقین دارم سرم هر صبح و شام بهانه اشان را میگیرد

حرف میزنی هیچ نمی شنوم

بس که محو توام...

دو قدم تا بهار...

شبیه پشت کردن به معشوقه،

شبیه اجبار به فراموشی

مثل خواستن و نتوانستن،

شبیه انکار، مثل دروغ دیگر دوستت ندارم وقت غرق شدن توی چشمهای کسی که دوستش داری

نه...

شبیه هیج یک از اینها نیست درد گم کردن کلمات

کلماتی که روزی عزیزترین بودند و عزیزترین...

 

 

 

دو قدم تا بهار...

به رسم صبح های بی حوصلگی اینجا را باز کرده ام و چون مهر است نشسته ام به خواندن تمام نوشته های مهرماهی سالهای قبل به خودم می گویم چه خوب که اینها را نوشته ای و چه بد که دیگر مثل گذشته دستت به نوشتن نمی دو قدم تا بهار...ادامه مطلب

دیروز که بعد از حدود یک ساعت چرخیدن توی خیابانهای شهرک و اشک ریختن و نفس عمیق کشیدن، پشت فرمان آرایش کردم و لبخندم را جوری تنظیم کردم که کسی شک نکند و انگار نه انگار که اتفاقی افتاده برگشتم و پشت میزم دو قدم تا بهار...ادامه مطلب

از آن روزهای کسل کننده پایان سال است و من برغم چند روز اخیر هیچ اصراری بر برنامه ریزی و زمانبندی و جنگیدن با نیروها و امر و نهی کردنشان ندارم.از آن روزهای خسته کننده ی اسفند ماه است که دلم میخواهد تما دو قدم تا بهار...ادامه مطلب